Met mijn goede been uit de hoogslaper gestapt.

Sinds mijn crash in 1995 loop ik met een boven-beenprothese rechts en een orthopedische schoen links.

Het is een duo baan, ze kunnen niet zonder elkaar als het om mijn lopen gaat. Soms gooit een blaar in mijn lies roet in het eten en dat betekent dan meteen een dag of wat in de rolstoel. Prothese en schoenen hebben in dit geval vrij terwijl mijn rolstoel overuren rolt.

Lopen met een beenprothese voelt in het begin een beetje alsof je op stelten loopt, het is behoorlijk wennen. Voor mij zal dit extra gelden vanwege de uitval van het gevoel in mijn linkervoet. Het stelten-gevoel verdwijnt naarmate je meer gewend ben aan je nieuwe been, of `poot` zoals veel beenprothese eigenaren zeggen.

Om goed te kunnen lopen met een beenprothese moet je veel oefenen, heel veel oefenen. Daarnaast is het oefen ook goed om het lopen in je systeem (lees brein) te krijgen zodat het nieuwe lopen een gewoonte gaat worden. Oefenen, oefenen en nog eens oefenen, nadenken bij iedere pas werkt ook weer niet.

Leven op een nep-poot brengt naast het nieuwe lopen, ook andere uitdagingen met zich mee. In mijn geval als ik bijvoorbeeld een stoeprand af wil stappen en ik me nergens aan vast kan houden. Pfff...dan sta ik even stil en dan opeens waag ik de `sprong`, ik ben gelukkig nog nooit gevallen. De trap loop ik achteruit naar beneden, terwijl ik technisch gezien best voorruit de trap kan nemen, hierbij speelt de gemakzucht een doorslaggevende rol.

Ook mag ik meedoen met allerlei leuke en uitdagende activiteiten die georganiseerd worden voor mensen met nep lichaamsdelen. Deze activiteiten waren nooit op mijn pad gekomen zonder mijn poot. In BreinStuk heb ik het dan ook over de mogelijkheden van mijn onmogelijkheden.